Dziesiąty

Obracałeś w dłoni pierścionek wykonany z białego złota, przyglądając się uważnie każdemu detalowi. Spoczywałeś na materacu łóżka w zaciszu swojego pokoju i bawiłeś się błyskotką, która jeszcze kilka godzin temu znajdowała się na jednym z palców smuklej dłoni brunetki. Westchnąłeś głośno, zdając sobie sprawę z tego, że miałeś stać się niebawem mężem, a zostałeś singlem. Pokręciłeś z niedowierzaniem głową nad swoimi myślami, które były pełne rozmaitych planów z głównym udziałem Ewy, a teraz zostaną one jedynie niespełnionymi celami, wypisanymi na liście punktami, które nigdy nie zostaną odznaczone fajką jako zrealizowane. Sięgnąłeś po ramkę ze zdjęciem usytuowaną na twojej szafce nocnej. Z zaszklonymi oczami chłonąłeś szczęśliwą twarz brunetki, która była odchylona do tyłu, aby wpatrywać się w ciebie bez opamiętania. Na jej ustach gościł błogi uśmiech, a długie, ciemne włosy opadały na odkryte ramiona, na których znajdowały się jedynie czarne szelki od jej ulubionej bluzki. Ty natomiast miałeś utkwione w jej twarzy spojrzenie i śmiałeś się wtedy z jej słów wypowiedzianych tuż przed wykonaniem fotografii. Spoczywaliście na jednej z krakowskich ławek w parku, a ten moment uwiecznił Tomek. Otworzyłeś w myślach wasze pierwsze spotkanie. Siedziała na murku na obrzeżach miasta, machając nogami. Jednak sprawiała wrażenie nieobecnej. Po chwili dostrzegłeś jak płacze. Podszedłeś i wysłuchałeś jej, oferując swoje ramie do wypłakania. Skorzystała. Gładziłeś jej plecy, włosy, szeptałeś słowa otuchy. Pewnego dnia trafiłeś na nią na jednej z ulic. Podziękowała ci rozpromieniona, zupełnie inna niż wtedy za pomoc i podała swój numer, obiecując, abyś się odezwał bo teraz musi uciekać. Zrobiłeś to. Zadzwoniłeś. Zaśmiałeś się pod nosem, wspominając jak Tytus wparował do twojego pokoju, warcząc abyś był ciszej , bo próbuje zasnąć, a ty zanosiłeś się śmiechem i bawiłeś w najlepsze przy słuchaniu zabawnej historii z jej życia. Pamiętałeś wszystko. Każdy detal, za który powoli ją pokochałeś, każdy szczegół wyłapany podczas rozmowy, który później wykorzystywałeś, aby zyskać w jej oczach, każdy pocałunek, każdy dotyk, każda ważną datę. Wszystko co dotyczyło jej było ważne.  Z wehikułu czasu, w który się zagłębiłeś, cofając do wspomnień związanych z radomianką wyrwało cię skrzypnięcie drzwi dochodzące do twoich uszu.  Brunet przymknął je za sobą i opadł na twoje łóżko. Zmieniłeś pozycję na siedzącą i oparłeś się plecami o ścianę, spoglądając na niego. Wnętrze twojego lokum stanowiło dla ciebie pewnego rodzaju schronienie. Przede wszystkim przed domownikami, których donośne opuszczenie domu przez Łukasik  wyrwało ze snu. Chciałeś się skryć przed atakującą cię rodzicielką czy surowym ojcem, który jej wtórował. Tylko młody przyjmujący jako jedyny z rodziny nie napierał na ciebie, nie miał pretensji względem twojego zachowania.

—Nie śpisz? —zagaiłeś do niego, przecinając nieskazitelną ciszę otulająca pomieszczenie.

—Jakoś ta sytuacja nie daje mi spokoju. —westchnął głośno. — A może tak miało być? Może masz sobie ułożyć życie z kimś innym. Może ta Paula nie bez powodu stanęła na twojej drodze. —dzielił się z tobą swoimi rozmyślaniami.

—Tomek, jakbyś się czuł jakbym ci powiedział, że tak miało być, że miałeś zdradzić Kaśkę, choć nigdy nie chciałeś i nie miałeś zamiaru tego zrobić, a jednak zrobiłeś? —zmroziłeś go wzrokiem.

—No nie za dobrze. —skrzywił się na twarzy.

—No właśnie. — skinąłeś głową. — Ona zasługiwała na prawdę. Spieprzyłem to. Stchórzyłem. Nie powiedziałem jej i stało się.

—Powiedz mi, a ta Paula… Kim ona dla ciebie jest? —wlepił w ciebie uważny wzrok.

—Naprawdę nie wiem, Tomek. Sądziłem, że przyjaciółką, ale moje ciało mówi mi coś innego. —odchyliłeś głowę do tyłu i przymknąłeś powieki.

—A jeżeli ty się zako…?

—Nie, nie zakochałem się. —odparłeś stanowczo. — Jednak jedno jest pewne. Na wesele Krzyśka nie pójdę, bo sam nie zamierzam.

—Weźmiesz Paulę. Nie łam się, bracie. —uśmiechnął się do ciebie w ten swój charakterystyczny sposób, klepiąc po ramieniu.

Spiorunowałeś go wzrokiem, a on jedynie roześmiał się głośno. Czasami zazdrościłeś mu tego z jaką lekkością traktował życie, jak potrafił emanować pozytywną energią, gdy otaczały go problemy. Chciałbyś być czasem tak spontaniczny jak on czy czerpać z życia garściami ile się da, ale gdy nawiedzały cię zmartwienia to gdzieś się ulatniało, jak na przykład teraz. Nawet nie zarejestrowałeś momentu, kiedy z kubkami malinowej, gorącej herbaty zagłębiliście się w dłuższą rozmowę na temat kobiet. Potrzebowałeś tego. Mijających godzin na zegarze spędzonych w towarzystwie młodszego brata zagłębionych w konwersacji podczas, której ani na sekundę nie zapadła cisza. Cieszyłeś się, że miałeś go teraz obok i mogłeś powiedzieć wszystko. Przez sezon nie mieliście możliwości poświęcenia sobie takiej ilości czasu, a teraz zarywaliście razem jedną z lipcowych nocy.

***

Atmosfera panującą w domu była gęsta. Powoli miałeś już tego dosyć. Ciągłe obwinianie wuefistki o zniszczenie sobie życia czy pretensje ojca doprowadzały cię do szału i na porządku dziennym stało się notoryczne opuszczanie domowników  z trzaskiem drzwi i zaszywanie się w swoim pokoju. Wsparcie Tomka już w tej sytuacji nie wystarczało. Miałeś ochotę wybiec z tego domu i już nigdy nie powrócić. Potrzebowałeś wygadać się swojej szwagierce, ale nie miałeś zamiaru wyrywać jej z rodzinnego miasta, gdy w końcu rozpoczęła wakacje i mogła nacieszyć się czasem spędzonym z rodziną. Dlatego niesamowitą ulgę przyniósł ci fakt, że musiałeś udać się na kolejne zajęcia taneczne. Nie planowałeś udawać przed szatynką tego jak faktycznie ostatnio funkcjonujesz. Doskonale wychwytywałeś na sobie jej zmartwiony wzrok i to jak raz po raz rozwierała usta, aby coś powiedzieć, ale szybko rezygnowała. Pomiędzy wami panowała napięta atmosfera, ale w końcu nastał moment przerwania tego.

—To koniec, Paula. —powiedziałeś cicho.

—Przepraszam, Janek. Nie powinnam była postawić cię sobie za cel, przespać się z tobą ani wpychać w twoje życie. To moja wina. —wypowiedziała skruszona, spuszczając głowę i wbijając wzrok w podłogę.

—Przestań. Ty nie zrobiłaś tutaj nic złego. W końcu jesteś singielką to ja niepotrzebnie odwzajemniłem ten pocałunek i dałem się ponieść chwili. Fakt, upatrzyłaś mnie sobie za cel. Tego nie zmienisz. Zabolało mnie to trochę, że mnie wykorzystałaś, ale czasu nie cofniesz.

—Ale gdybym cię wtedy nie pocałowała to…

—Cicho. Nie rozmawiajmy o tym.

—A jak się trzymasz?

—Jak widać fatalnie, ale cóż potrzebuję czasu, aby się z  tym pogodzić.

~*~

Hello ^^

Janek w rozsypce, ale ma wsparcie Tomka i być może niebawem się pozbiera. Paula dostrzegła w tej sytuacji swoją winę. Zobaczymy jak teraz będą wyglądać kontakty tej dwójki ;) Do końca jakieś 10 części łącznie z epilogiem, także liczę, że z waszym wsparciem dotrwam do końca historii :3 Osobiście podoba mi się ta część. To opowiadanie piszę mi się tak niebywale lekko i przyjemnie *.* Luźniejsza nieco historia od poprzednich, ale według mnie ma w sobie coś takiego :D A wy jak uważacie i co sądzicie o tym rozdziale? ;) Rozdział dodany wyjątkowo dzisiaj, wyjątkowo w piątek, bowiem jutro wyruszam z samego rana na podbój stolicy, by wspierać młodszego brata Janka i jego team, dlatego też nie miałabym możliwości dodawać Wam jutro tej części ^^ Trzymajcie kciuki, abym bezpiecznie dotarła i oczywiście za przedstawiciela rodziny Fornal jak i cały zespół , bowiem ciężki przed nimi bój :3  :D Całuję i do zobaczenia za tydzień ;* ( tym razem już w sobotę :D )